Tom XX - Skrzydła Kruka

Caeli

W przepojonej smutkiem dolinie, daleko w Alpach Transylwańskich, u stóp przerażającej twierdzy leżało zapomniane miasteczko. Wielu zabłąkało się w te okolice i nigdy już ich później nie widziano. Przybyli tu także Heike Lind i jego towarzysze, Mira i Peter. Odkryli, że ludność miasteczka z dawien dawna żyje w ciągłym strachu, i ma to związek z mieszkankami twierdzy: księżniczką Feodorą i piękną jak z bajki Nicolą...

Sama osobiście, z mieszanymi uczuciami przypominam sobie rozwiązanie zagadki jaką była okryta cała dolina... Nieczęsto zdarza mi się mylić w rozwiązywaniu takich historii, tutaj jednak zaskoczenie sięgnęło wysokiego progu Very Happy

.
Wątek miłosny, który przesiąka serię, w tej części... jest znikomy. Szukający gorących romansów rodem miłości Villemo i Dominika (chyba jedna z par, o ile nie jedyna, będąca symbolem niesamowitych uczuć jakimi może darzyć się dwoje ludzi...) mogą się zawieść, wszak Heike jeszcze w trakcie tej przygody, nie napotyka swojej przyszłej partnerki którą jest... A nie powiem Wam żeby nie spoilerować Razz

Przeczytaliście już tę część? Jakie były Wasze odczucia? Smile

KlaudiaLind

Ta część jest bez wątpienia jedną z moich ulubionych, głównie dlatego, że mamy tu sporą dawkę trzymającej w napięciu akcji. Jest mrocznie, tajemniczo i klimatycznie. Uwielbiam czytać o klątwach, duchach, upiorach i czarach. Książka trochę kojarzy mi się z japońskimi horrorami, typu Klątwa albo The Ring, lubię takie klimaty. W ogóle nie brakowało mi tego, że praktycznie nie ma wątku miłosnego, może nawet lepiej, czasami mam ochotę po prostu się bać, a nie czytać ckliwych dialogów Wink

Miejsce akcji jest chyba jedne z najlepszych, jakie spotkałam w serii. Transylwania i tajemnicze Targul-Stragesti pozostały długo w mojej pamięci:)